سلام

ناوگان قطارهای سریع السیر فرانسه یا به قول خودشون «ت ژ و»* که معنی دقیقش «سرعت خیلی بالا» میشه سریعترین ناوگان ریلی جهان هست. البته یه قطار سریعتر ژاپنی هست که سریعتر از ت ژ و حرکت، و در واقع روی منوریل مخصوص پرواز میکنه. ولی بین قطار هایی که روی ریلهای متعارف حرکت میکنن قطارهای فرانسوی سریعترین هستند. تاریخچه مفصلش رو طبیعتا میتونین توی ویکیپدیا بخونین. فقط بدونین که نسل فعلی ت ژ و از سال 1981 عملیاتی شده و در سال 1990 به سرعت 515 کیلومتر در ساعت رسید و حدود 2 ماه پیش رکورد جدید 574 کیلومتر در ساعت رو روی خطی که تقویت شده بود ثبت کرد. ولی سرعت عملیاتی این قطارها حد اکثر حدود 300 کیلومتر در ساعت هست. یعنی بستگی به ریل داره، بعضی ریل های قدیمی اجازه رسیدن به حداکثر سرعت رو به قطار نمیدن

* Très Grande Vitesse

.

یکی از ایراداتی که به سیستم ریلی فرانسه میگیرن اینه که سیستم خیلی سانتالیزه هست. یعنی همه راهها به پاریس ختم میشن. همونطور که توی ایران اگه کسی بخواد با قطار از مشهد بره به کرمان باید بیاد تهران و از اونجا بره کرمان.، در فرانسه همه برای رفتن مثلا از رن به تولوز باید از پاریس رد شد. البته میشه رفت ولی دیگه از قطار سریع السیر خبری نیست

.

بلیط قطار هم خیلی گرون هست مثلا بلیط فاصله 300 کیلومتری رن تا پاریس چیزی حدود 50 تا 60 یورو و بعضی وقتا گرونتر هست. این ارزونی و گرونی بستگی به ساعت حرکت و روز حرکت و اینکه از چند روز قبل بلیط رو بخریم بستگی داره. یه بار من برای یه مسافرت تقریبا هشتصد کیلومتری (فقط رفت) بیشتر از 100 یورو پول دادم. در فرانسه اتوبوسهای بین شهری به این شکلی که ما داریم عملا وجود نداره که هر ساعتی بری بیهقی هر ربع ساعت یه اتوبوس مثلا برای اصفهان باشه. اتوبوسها معمولا داخل شهرستانی هستن. البته هستن اتوبوسهایی که فاصله های دورتر میرن ولی معمولا خیلی دورتر میرن. سفر با این اتوبوسها خیلی ارزونتر از قطار هست ولی تقریبا هرچی شهر سر راه هست توقف دارن، خیلی از همکلاسیهای من که از اروپای شرقی اومدن اینجا تعریف میکنن که مثلا 30 ساعت توی اتوبوس بودن، درحالی که همین فاصله رو اگه با قطار میاومدن حد اکثر10 ساعت طول میکشید

بعد از اینکه از دستگاه یا از گیشه بلیط خریدیم باید خودمون قبل از سوار شدن بلیطمون رو باطل کنیم که این کار با وارد کردن یه سر بلیط توی اون دستگاه زردی که روی دیوار (عکس بالا) یا روی یه پایه روی سکو (عکس پایین) هست انجام میشه. اون دستگاه روی بلیط ساعت و تاریخ و اسم ایستگاه رو چاپ میکنه. درواقع موقع سوار شدن کسی بلیط شما رو چک نمیکنه، ولی بعدش توی قطار مامور میاد و بلیط میخواد و اگه بلیط نداشته باشیم یا اونو باطل نکرده باشیم جریمه داره. تا حالا فقط یه بار دیدم که قبل از سوار شدن کسی از مسافرا بلیط بخواد و فقط یه بار کسی نیومد بلیطها رو چک کنه. اینجا مثل فیلمها میشه رفت روی سکو و مسافرا رو با اشک و آه بدرقه کرد نه مثل ایران که رفتن روی سکو یه چیزی هست مثل رفتن روی باند فرودگاه. تازه با این حال قطارهای ایران پر از مسافرای بی بلیط هستن!؛


همه اینا رو گفتن که خاطره اولین پیاده شدنم از قطار رو تعریف کنم. از گیجی ها و تعجب کردن توی پاریس و سوت کشیدن گوش توی قطاری که با سرعت 300 کیلومتر حرکت میکرد و در یه چیزی حدود 2 ثانیه از کنار قطاری که از روبرو میاومد رد میشد بگذریم. با خوم فکر میکردم که چقدر وقت داریم برای پیاده شدن از قطار. متوجه شدم که قطار توی ایستگاه های بین راه یه چیزی حدود 2 دقیقه توقف داره. وقتی رسیدیم رن چون نمیدونستم داریم نزدیک میشیم تا آخرین لحظه نشسته بودم در حالی که اونایی که میخواستن پیاده شن رفته بودن جلوی در وایساده بودن. وقتی قطار وایساد همراه محترم بنده که دوستشون رو که اومده بود استقبال ما رو روی سکو دیدن خیلی شیک کیف سامسونتشون رو ورداشتن و پیاده شدن. من موندم و دوتا چمدون حدود 35 کیلویی، یه ساک 15 کیلویی و کوله پشتی 25 کیلویی خودم! این ساک و اون کوله پشتی رو برده بودیم توی هواپیما. خودم در طول پرواز همش نگران بودم از اینکه چهل کیلو بار بالای سرم هست!؛
.
خلاصه آخرین نفر با یه چمدون و اون ساک 15 کیلویی پیاده شدم و همونجا گذاشتمشون رو سکو دوباره برگشتن تو قطار و اون یکی چمدون رو ورداشتم و گذاشتم پایین. بعد برگشتم وسط واگن تا کوله پشتیم رو وردارم. در همین حین یه گروه حدود 20 نفری پیرزن و پیرمرد سوار قطار شدن. من موندم چیکار کنم از یه طرف نمیدونستم قطار چقدر توقف داره، از یه طرف آخرین نفر پیاده شده بودم و اصولا تو این هول و ولا چقدر وقت از دست داده بودم؟ از یه طرف اگه قطار راه میافتاد چیکار میکردم، با اون وضع افتضاح زبان، هیچ آدرس و شماره تلفنی تو فرانسه نداشتم، اگه همراهمو گم میکردم هیچ کاری نمیتونستم بکنم، فکر میکنم حتی یورو هم نداشتم که اگه برم ایستگاه بعدی بتونم برگرم، بلیطم که نداشتم. همه این فکرا در یک آن باعث شد کوله پشتی رو وردارم و تمام فرهنگ و تمدن چندهزار ساله ایرانی و اخلاق و عطوفت اسلامی و کلاس و تریپ روشنفکری رو زیر پا بذارم و بدون یک کلمه معذرت خواهی این پیرمردا و پیرزنای بیچاره رو هل بدم و در حالی که کوله پشتی سنگین رو دنبال خودم میکشیدم به سمت در واگن هجوم ببرم. حالا نگو میتونستم از اون یکی در واگن هم بدون هل دادن پیاده بشم
.
سفرهاتون بی خطر
رن- 14 خرداد 86